Paul Rusesabagina
مصاحبه با پل روسسه باگینا
نمایش هتل رواندا باعث شد تا یک بار دیگر نام پل روسسه باگینا بر سر زبان ها بیفتد. او که اینک به همراه خانواده اش در بلژیک زندگی می کند، در مصاحبه ای کوتاه با نشریه فرانسوی زبان Allocine نظر خود را درباره فیلم هتل رواندا بیان کرد. پل در سال ٢٠٠٠ جایزه Immortal Chaplains for Humanity و در ٢٠٠٥ جایزه National Civil Right Museum Freedom Award را به دلیل اقداماتش دریافت کرد.
آیا تا به حال خودتان را با اسکار شیندلر مقایسه کرده اید؟
بله، می شود مقایسه کرد. ولی وقایعی که در رواندا اتفاق افتاد در یک مقطع زمانی سه ماهه بود. بارها از خودم پرسیدم اگر این حوادث پنج سال ادامه پیدا می کرد، چه کاری می توانستم بکنم و به همین خاطر از شیندلر خوشم می آید. او انسانی قوی بود.
رابطه تان با دان چیدل که نقش شما را بازی می کند، چطور بود؟
دان چیدل قبل از این که با من روبرو شود، فکر می کرد که با کسی روبرو خواهد شد که دنیا را به تعجب انداخته است. نگران این بود که چطور نقش انسانی را که هنوز زنده است و در مقابل او ایستاده و به چشم هایش نگاه می کند، بازی کند . می خواست همه چیز را درباره من بداند. بنابر این قبل از شروع فیلمبرداری یک هفته با هم زندگی کردیم.
به نظر شما اگر رسانه ها در آن زمان به وقایع رواندا توجه بیشتری نشان می دادند، می توانست در تغییر اوضاع تاثیری داشته باشد؟
تا زمانی که خبرنگاران آنجا بودند، اندک امیدی داشتیم. ولی وقتی رفتند فهمیدیم که همه ما را ترک کرده اند و خواهیم مرد. رسانه سلاح بسیار مهمی است. اگر از آن خوب استفاده کنید می توانید درس های خوبی به انسان ها بدهید. اما اگر هدف و نیت بدی داشته باشید، مثل چیزی که در رواندا اتفاق افتاد، می تواند تخم های کینه را بکارد. در راواندا همه به رادیو گوش می دهند و اگر سیاستمداران پیامی از رادیو بدهند، عموم مردم که فاقد سواد هستند آن پیام ها را کورکورانه اجرا می کنند.
با وجود ممنوعیت استفاده از نام قبایل در رواندا هنوز بین هوتو ها و توتسی ها تنش وجود دارد، آیا امیدوار هستید که در آینده صلح و آرامش در رواندا حاکم بشود؟
یقین دارم تا زمانی که هوتوها و توتسی ها سر میز مذاکره ننشیند این مشکل حل نخواهد شد. با کمک جامعه بین المللی می توان این امید را تحقق بخشید. مردم رواندا بین خود هیچ مشکلی ندارند، سیاستمدارانی که می خواهند بر آنها حکومت کنند این مشکلات را خلق کرده اند.
چطور موفق شدید بعد از گذراندن آن وقایع وحشتناک به زندگی عادی برگردید؟
زندگی ادامه دارد و من هم مجبور هستم تا با آن کنار بیایم و برای این که از سنگینی بار آن حوادث کم کنم لازم است تا درباره آن ها صحبت کنم. قبل از ساخته شدن این فیلم برای مطلع کردن جامعه جهانی از آن چه که بر ما گذشته، خیلی عذاب کشیدم.اما بعد از نمایش فیلم وقتی به یک تور دور دنیا رفتم متوجه شدم خیلی ها از این ماجرا اطلاع دارند. اوایل فقط تعداد کمی از خبرنگاران از این واقعه با خبر بودند ، ولی حالا موضوع فرق می کند.